چقدر لذت داره که وقتی در راستای مشارکت و همکاری با شخص یا اشخاصی ، برای رسیدن به هدفی شاید مشترک و شاید خاص که تعامل معنا شده و از ضروریات زندگی آدمیه ، وقتی غرق در کار و تلاشی اینچنینی هستی و کاملا سرگرم ، یه حس غریب اما خوشایند ، پلید اما سفید ، مداوم اما دلپذیر و شدید اما مفهوم که حکایت از زیرآبزنی یا حیله ، کلک یا دوروئی ، خیانت یا نامردی و افسوس که حتی به تعابیری حکایت از زرنگی دارد به سان یک غده با رشدی سرطانی روحت را آزار دهد و تمام وجودت را در بر گیرد و مدام با ناخنک های ابلیس گونه اش تو را قلقلک دهد. چقدر لذت دارد که وقتی جسمت با تمام سادگیش مشغول است و مشتاق و دلخوش از شرایط موجود همزمان حسی به سان خوره تمام وسعت روحت را آزار دهد.
چقدر لذت دارد تعبیر خوبی به بدی.
و چقدر لذت دارد زندگی با توهم توطئه.